ساختار مولکولی صابون را می توان به دو بخش تقسیم کرد.
یک سر آن یک COO- قطبی باردار (محل آب دوست)، و سر دیگر یک زنجیره کربنی غیر قطبی (محل چربی دوست) است.
صابون می تواند کشش سطحی آب را از بین ببرد.
وقتی مولکول های صابون خرچنگ والنسی وارد آب می شوند، قسمت آبدوست قطبی نیروی جاذبه بین مولکول های آب را از بین می برد و کشش سطحی آب را کاهش می دهد، به طوری که مولکول های آب به طور یکنواخت روی سطح توزیع می شوند.
قسمت چربی دوست صابون به عمق لکه روغن نفوذ می کند، در حالی که قسمت آبدوست در آب حل می شود و این ترکیب پس از هم زدن قطرات روغن کوچکتری را تشکیل می دهد و سطح آن با قسمت آبدوست صابون پوشانده می شود، بدون اینکه دوباره گروه بندی شود تا یک لایه بزرگ تشکیل شود.
این فرآیند (همچنین به عنوان امولسیون شناخته می شود) بارها تکرار می شود و تمام لکه های روغن به قطرات بسیار ریز روغن تبدیل می شوند که در آب حل می شوند و به راحتی قابل شستشو هستند.
ماده اصلی استئارات سدیم است و فرمول مولکولی آن C17H35COONa (کربن 17 هیدروژن 35 + کربن + اکسیژن + اکسیژن + سدیم) است (همچنین می توان آن را RCOONa نوشت که از واکنش هیدروکسید سدیم [NaOH] و قلیایی تولید می شود. روغن ترکیبی).
اگر ادویه و رنگ به آن اضافه شود صابون رنگی و معطر می شود و اگر مقداری دارو (مانند اسید بوریک یا اسید کربولیک) به آن اضافه شود تبدیل به صابون دارویی می شود.
صابون نوعی ماده شوینده مصنوعی در سلسله سونگ پدیدار شد که از ملخ های صابونی طبیعی (همچنین به عنوان ساپونین، چاقوی آویزان، ملخ صابون، معمولاً به عنوان ساپونین شناخته می شود) ساخته می شود، ریز آسیاب می شود و با ادویه ها و غیره اضافه می شود.
صابون هایی به اندازه پرتقال کروی، مخصوصاً برای شستن صورت و بدن حمام استفاده می شود که معمولاً به عنوان “توپ صابون” شناخته می شود.
سونگ ژو می “چیزهای قدیمی در وولین” جلد 6 “دلال کوچک” ثبت می کند که لینان، پایتخت سلسله سانگ جنوبی، قبلاً تاجری داشت که در “توپ های صابون” تخصص داشت.
